Op reis naar de rust van mijn eigen natuur

Wat zag ik er weer naar uit – 2 weken onder de zuid-Franse zon zijn en genieten van alles wat er is.

Voel de tijdens de reis wel een beetje last in mijn rug. Toen plotsklaps, op het moment van aankomen, er een kramp ont​stond in mijn onderrug. Ik kon geen kant meer op. Mijn ruggenwervel stond helemaal scheef. Eigenlijk stond ik volledig naast mezelf. Nee, niet NU!

Van reguliere medicatie moet ik niet veel hebben, maar het bleef​

een langere periode onhoudbare pijn, dus ik moest wel. Weer verder van mijzelf af . . . Door de medicatie ging er wel een randje van de pijn af, maar na het afbouwen was het wel minder, maar niet over!

Frustratie, boosheid en verdriet. Het was tenslotte mijn vakantie waar ik zo naar had uitgekeken.

Een lieve vriendin adviseerde mij om uit de kramp te gaan door te accepteren dat dit er even is en het de kans geven wat dit te vertellen heeft. Oké misschien wel een goed idee . . . .

Hangend op ‘verkeerde’ stoelen, liggend op bed en hier en daar schuifelend voltrekt mijn vakantie zich, tot ik in de 2de week een soort overgave voel. Ineens zie ik de werkelijke schoonheid van de plek waar ik ben. De rust, het fluiten van de vogels en de oneindige zonnestralen in de vallei van deze prachtige plek. Het zegt eigenlijk allemaal “het is goed Jogé” “stop met klagen”, ga voelen, mediteren . . . Ik vind een standje op een ligstoel in de zon en luister naar een geleide meditatie.

Mijn hart gaat open en kom in een stuk van geven en ontvangen terecht. Ik realiseer​r mij dat ik de afgelopen tijd te weinig heb kunnen geven omdat ik niet op mijn eigen pad zat. Probeerde vanalles aan elkaar te knopen door maar te doen waarvan ik dacht dat het zo moest. Dus zonder genoeg te voelen wat belangrijk was.

In meditatie zag ik allemaal beelden. Ik kon alleen maar mijn armen spreiden en zeggen “kom maar” Grote deuren zwaaiden open en er kwamen allemaal mensen binnen die hulp nodig hadden. Iedereen kreeg waar hij/zij behoefte aan had en kon weer verder. Ik mocht geven wie ik ben, wat ik voelde en hoe ik de ander zie. Wat een heerlijk gevoel. Dit gevoel was ik al lange tijd kwijt. Dat is de kramp! De kramp van disbalans en niet kunnen doen wat echt bij mij past.

Het gaat dus over balans in geven en mogen ontvangen, en ook zeker dankbaarheid. Dat is wat ik te doen heb en waar mijn lichaam het signaal​

in geeft. Doe mijn ogen open, het zonlicht en de natuurlijke rust in deze vallei bevestigen wat ik voel.

De vakantie is met recht een reis naar mijn eigen natuur. Een uur later krijg ik een sms van een vrouw die graag van haar hooikoorts af wil en ze vraagt of ze een afspraak kan maken.

Het besef dat de natuur je volledig bij jezelf kan brengen. Reizen, even weg van je eigen plek, helpt om geen last te hebben van de prikkels uit je dagelijkse leven. Daarbij de natuurkrachten die spiegels van je ziel zijn, geeft weer ruimte om helderheid te krijgen in wat wèl past in je leven en hoe daar te komen.

Dit speelde 2 jaar geleden. Ben nog elke dag dankbaar voor dit inzicht.